دزفول شهر خداست

‏ چهارم خرداد روزی است که به پاس پایداری و مقاومت مؤمنانه مردم دزفول در مقابل تهاجم دشمن بیدادگر بعثی از طرف دولت ‏جمهوری اسلامی «روز مقاومت و پایداری- روز دزفول» نامیده شد و سپس در تقویم رسمی ثبت گردید. (در چهارم خرداد ۱۳۶۶ ‏لوح مقاومت از طرف دولت جمهوری اسلامی به دزفول اهدا شد.).‏

‏ آماری مجمل از زخم‌هایی که بر پیکره این شهر نشست و تاب آورد:‏

‏ ۱- دزفول ۱۷۶ بار مورد اصابت موشک‌های دوربرد و ۹ متری دشمن قرار گرفت هر موشک تا شعاع ۵۰۰ متر تخریب در پی داشت. ‏در یکی از حملات موشکی ۲۳ تن از یک خانواده به شهادت رسیدند.‏

‏۲- در طول هشت سال ۲۵۰۰ گلوله توپ، ۳۳۱ راکت هواپیما، زخم و ویرانی بر ویرانی به بار آورد با این همه مردم در اطاعات از ‏امام، در شهر ماندند و استقامت ورزیدند و چهره طبیعی شهر و جریان مستمر زندگی مخدوش نشد.‏

‏۳- در طول ۲۷۰۰ روز مقاومت ۲۶۰۰ شهید، ۴۰۰۰ جانباز، ۵۰۰ تن آزاده تقدیم انقلاب مقدس اسلامی شد.‏

‏۴- به سبب اصابت موشک‌ها، شهر دزفول به «بلدالصواریخ» مشهور شد و در رسانه‌های جهانی بارها به این موضوع اشاره داشتند. ‏رادیو عراق در هنگام تهدید شهرها به حملات موشکی، نخستین شهری را که نام می‌برد «دزفول» بود ودر جدول تهدید خود می‌گفت: ‏‏«الف- دزفول»، این عنوان هم اکنون عنوانی شناخته شده برای مردم دزفول است. «الف- دزفول» یعنی هماره نخستین هدف خشم و ‏آتش دشمن بود و این جز به سبب تأثیر ژرف و همه جانبه دزفول در ناکام گذاشتن ارتش و عناصر وابسته بعثی نبود.‏

‏۵- در طول جنگ تحمیلی ۱۹۰۰۰ باب خانه، مدرسه، مرکز درمانی، آموزشی واداری ویران شد. شگفت آن بود که مردم با فاصله‌ای ‏اندک دست به بازسازی می‌زدند برخی اماکن تا چهار و پنج بار بازسازی شد و مردم برای حفظ چهره طبیعی و عادی شهر و نشان ‏دادن جریان زندگی به سرعت اقدام به بازسازی می‌کردند.‏

‏۶- هم زمانی تشییع شهدا و اعزام به جبهه از رویدادهای مستمر شهر دزفول بود. گاه وقتی از زیرآوار حملات موشکی شهدای کودک ‏و زن بیرون کشیده می‌شد. صفوف رزمندگان با شور و شکوه فراوان عازم جبهه می‌شدند.‏

‏ ۷- در هیچ شهری از کشور- شهرهای کوچک- در طول جنگ تحمیلی اتفاق نیفتاده که دارای یک لشکر باشد. هسته اصلی لشکر ۷ ‏ولیعصر را رزمندگان دزفول تشکیل دادند.‏

‏ ۸- در هنگام حملات موشکی- گاه شش موشک در یک روز- که برای انهدام نیمی از یک شهر کافی است، به شهر اصابت می‌کرد؛ ‏رزمندگانی که از دزفول می‌گذشتند چنان تپش و سرزندگی و شکیب و حضوری می‌دیدند که تعبیرشان این بود، هرکس می‌خواهد ‏روحیه بگیرد از دزفول بگذرد.‏

و حقیقت آن است که دزفول- «دژ» استقامت بود و پل پیروزی جبهه‌ها و دزفول همان «دژپل» است.‏

‏۹- فرهنگ ریشه دار دزفول که قله فقاهت آن شیخ مرتضی انصاری (ره)- شیخ اعظم- بوده و قلب آن حضرت محمد بن موسی بن ‏جعفر- سبز قبلاً- و بسیار نام‌ها و یادهای سترگ شاعر وعارف فقیه و فرزانه، به این شهر هویت و شخصیت وتراز معنوی والا ‏بخشیده بود و همین رمز پایدار و مقاومت آن می‌تواند باشد.‏

‏ دزفول را رزمندگان شهر ویزای عالم معرفت و گذرنامه ی مرز محبت و پاکبازی و شهر شهود و شهادت وشکیب می‌نامیدند.‏

‏۱۰- پیر و پارسای شهر- مرحوم آیت الله سید مجدالدین قاضی- اسوه مقاومت و ایستادگی مردم دزفول بود. او هرگز در طول ‏سال‌های سخت و روزها و شب‌های حملات موشکی و گلوله و راکت، شهر را ترک نکرد و نقطه اتکا و اعتماد ملجأ مردم شهرشد.‏

‏۱۱- مساجد دزفول هنگام حملات موشکی فعال و جلسات قرآن دایر بودند. یکی از مساجد که به سبب اصابت موشک ویران شده بود ‏شبانگاه در پرتو فانوس، شاهد نوجوانان و جوانانی بود که زمزمه قرآنشان روح امید و استقامت به مردم می‌بخشید.‏

‏ بیش از این دزفول را باید شناخت. این شهر در آسمان شناخته‌تر از زمین است. دزفول شهر عرفان است، شهر ایمان و شهر قرآن ‏است.‏

‏ دزفول، سرود صلابت و مقاومت و شوکت و شهادت در عصر قحطی عاطفه‌هاست. دزفول شهر خداست.‏